Amerykański medioznawca James Carey uważa, że "gdzie nie ma dziennikarstwa, nie ma też demokracji, ale jednocześnie, gdzie nie ma demokracji, nie ma też dziennikarstwa. Dziennikarstwo i demokracja to dwie nazwy na to samo". (...) Demokratyczne media potrzebują demokratycznego państwa i vice versa. Dlatego Carey uważa, że dziennikarze mogą być niezależni czy też bezstronni w każdej innej sprawie, ale nie mogą być obojętni na kwestię demokracji, bowiem stanowi ona fundament ich własnej pracy. Bez instytucji demokratycznych, powiada Carey, dziennikarze stają się propagandzistami bądź dostarczycielami rozrywki. Jest to pogląd słuszny, ale bardzo uproszczony i nazbyt oderwany od rzeczywistości. Coraz większą popularność zyskuje opinia, że w dzisiejszym swoim kształcie media i dziennikarze szkodzą demokracji, zamiast ją umacniać. Jak stwierdziło Zgromadzenie Parlamentarne Rady Europy, "Media nazbyt często są przede wszystkim przedsiębiorstwami rynkowymi, a nadając priorytet interesom gospodarczym, przed służbą obywatelom i demokracji, nieuchronnie przyczyniają się do zakłócania demokracji".

Rozczaruje się ten, kto oczekuje po tej książce nowego kanonicznego modelu relacji między mediami i demokracją. Jak o tym świadczy wszystko, co tu piszemy, jednego modelu nie ma i nigdy nie było - a zatem nie będzie też w przyszłości. Dopóki nie wyklaruje się nowy kształt demokracji, dopóty nie można nawet podjąć próby naszkicowania takiego modelu, bo o roli i zadaniach mediów decyduje droga, którą idzie społeczeństwo. A tych może być wiele. Możemy tu jedynie ustalać główne kierunki drogi ku "demokratyzacji demokracji" i na tej podstawie rozważać różne warianty roli mediów, w zależności od wybranego kierunku.
[ze Wstępu]

Dionisios Sturis wraca z kontynuacją bestsellerowego tomu "Grecja. Gorzkie Pomarańcze". Nagradzany autor domyka reporterski dyptyk o współczesnej Grecji. Opowiada intymną, bolesną, a zarazem uniwersalną historię o dojrzewaniu i konstruowaniu własnej tożsamości, i o tym, co znaczy być Grekiem, być Polakiem, lub w ogóle - mieć pochodzenie.

Apo pu ise? Skąd jesteś? - pytają siebie nawzajem Grecy, gdy chcą wiedzieć, z kim mają do czynienia. To niewinne pytanie - o geografię, rodzinną wioskę, o ojca - w ostatnich latach zyskało dodatkowe, mroczne oblicze: stało się okrzykiem bojowym faszystów. Często było to ostatnie pytanie, jakie słyszały ofiary ksenofobicznej przemocy - imigranci i uchodźcy, ale też niewystarczająco "greccy" Grecy, jak raper Pawlos Fisas, zabity przez nacjonalistów w 2013 roku - zanim zaczęły się ciosy. Kiedy mordercy z partii Złoty Świt stanęli przed sądem, rozpoczęła się walka o grecką demokrację.